DZIAŁANIE PROMIENIOWANIA CZERWONEGO I PODCZERWONEGO.
W zależności od struktury naświetlanych tkanek, energia promieniowania czerwonego i podczerwonego dociera dość głęboko; nawet do kilku centymetrów, przy czym promieniowanie czerwone działa głównie w płytszej warstwie, a podczerwień także w głębszej.
Istotną drogą oddziaływania biostymulacyjnego promieniowania na komórki jest fotoaktywacja enzymów. Energia promieniowania przyspiesza tworzenie większej ilości adenozynotrifosforanu (ATP) będącego nośnikiem energii w komórce, wzmaga wzrost syntezy DNA, RNA, białek i kolagenu, zwiększa ilość mitochondriów w komórkach oraz dynamizuje procesy metaboliczne. Naświetlanie poprawia gospodarkę elektrolitową w komórkach, przyśpiesza proces regeneracji włókien nerwowych, a w przypadku czerwonych krwinek poprawia zdolność przenoszenia tlenu.
Szczególnie promieniowanie podczerwone powoduje w naświetlanych tkankach lokalne podwyższenie temperatury (od ułamków stopnia do 1 stopnia). Okazuje się, że przy wyższej temperaturze mechanizmy obronne (takie jak wytwarzanie przeciwciał) czy proliferacja limfocytów ulegają znacznemu wzrostowi (około 10% na jeden stopień). Jest to działanie analogiczne jak w przypadku gorączki – naturalnego mechanizmu obronnego organizmu. Równocześnie zmniejsza się dostęp żelaza i innych związków dla patogenów co utrudnia im namnażanie.
Promieniowanie podczerwone pobudza wydzielanie tlenku azotu w krwinkach, powodując rozszerzenie naczyń i zwiększenie dopływu krwi do okolic rany.
Efektem działania promieniowania podczerwonego są:
- reakcja naczyniowa – rozszerzają się naczynia włosowate skóry i tkanki podskórnej, poprawia się znacznie ukrwienie i odżywienie tkanek oraz przepływ w układzie żylno– chłonnym,
- reakcja autonomicznego układu nerwowego, zmniejszenie napięcia mięśni,
- reakcja odległych narządów w wyniku odruchów ze stref Heada oraz odruchów skórno-trzewnych,
- stymulacja wydzielania endorfin, powodujących podniesienie progu odczuwania bólu,
- działanie przeciwzapalne, wzmożenie przemiany materii.
Promieniowanie czerwone również charakteryzuje się szeregiem istotnych właściwości. Badania wykazały że pewne przemiany molekularne w komórkach (np. fagocytoza leukocytów) powoduje emisję promieniowania leżącego w zakresie barwy czerwonej. Naświetlanie promieniowaniem tej barwy powoduje powstanie pewnego rodzaju zjawiska rezonansu przemian biochemicznych. Ta tzw. biostymulacja rezonansowa powoduje normalizację niezliczonych procesów molekularnych odbywających się nieustannie w organizmie. Stwierdzono że nawet niewielkie dawki promieniowania powodują zwiększenie żerności białych komórek krwi, co przyspiesza proces gojenia ran, owrzodzeń, nawet tych opornych na leczenie.
Duże znaczenie ma częstotliwość impulsów stosowanych w naświetlaniach (modulacja promieniowania). W wypadku gdy ich częstotliwość odpowiada własnej częstotliwości komórek (lub przemian biochemicznych w nich zachodzących), zachodzi zjawisko rezonansu optycznego. W komórkach dochodzi wówczas do przejściowej depolaryzacji; molekuły komórek na przemian pobierają fotony, ulegają pobudzeniu, a następnie oddają nadmiar energii i powracają do normalnego stanu. Naświetlone tkanki same zaczynają emitować promieniowanie i działać pobudzająco na tkanki sąsiednie.
Stwierdzono, iż pewne częstotliwości modulacji promieniowania wywierają szczególny wpływ na stan organizmu.
Ogólnie, na poziomie komórkowym stwierdzono aż 24 różne pozytywne efekty naświetlań.
Miejscami szczególnie wrażliwymi na działanie promieniowania są punkty biologicznie aktywne jakimi są m. in. punkty akupunktury.
O ile proces naświetlania trwa krótko (kilka do kilkunastu minut), to czas reakcji biologicznych na to naświetlanie może trwać od kilku minut nawet do kilku dni. Dopiero dłuższy cykl naświetlań spowoduje ugruntowanie się ich pozytywnych efektow.
DZIAŁANIE PROMIENIOWANIA NIEBIESKIEGO.
Promieniowanie niebieskie działa w zasadzie powierzchniowo; wgłąb tkanek skóry wnika bardzo płytko; ułamki milimetra. W odróżnieniu od promieniowania czerwonego i podczerwonego, jego działanie jest zdecydowanie odmienne. Charakteryzuje się ok. dwukrotnie większą energią niż promieniowanie podczerwone, dzięki czemu wykazuje własności bakteriobójcze, jednakże nie tak agresywne jak ultrafiolet.
W porównaniu z ultrafioletem promieniowanie niebieskie jest łagodniejsze; nie powoduje poparzeń typu posłonecznego, fotostarzenia się i rogowacenia skóry. Ogólnie nie zaobserwowano widocznych, negatywnych efektów na skórze pod wpływem tego typu promieniowania.
Promieniowanie niebieskie wykazuje właściwości bakteriobójcze i bakteriostatyczne, powoduje zahamowanie podziału komórek bakterii; działa destruktywnie na grzybice skórne, drożdżaki i pleśniowce. To bakteriobójcze działanie promieniowania tłumaczy się uszkodzeniem struktury białek bakterii przez powstające bezpośrednio w komórce reakcje biochemiczne, które równocześnie prowadzą do zahamowania wzrostu i podziału bakterii, blokady syntezy ich DNA, oraz powstawania w procesie utleniania substancji toksycznych dla bakterii.
Naświetlanie promieniowaniem niebieskim jest skuteczne przy leczeniu dolegliwości spowodowanych bakteriami beztlenowymi, takimi jak np. Propionibacterium acnes, wywołującymi trądzik. Jedną z przyczyn tworzenia ognisk zapalnych towarzyszących trądzikowi jest nadmierne namnażanie się bakterii P. acnes wewnątrz zaczopowanych łojem i zrogowaciałym naskórkiem gruczołów łojowych. Są to bakterie beztlenowe, które mogą żyć i rozmnażać się tylko w warunkach o bardzo niskim stężeniu tlenu. Bakterie te produkują związki chemiczne o nazwie porfiryny, które pomagają im prawidłowo funkcjonować. Porfiryny poddane działaniu światła z zakresu widzialnego oraz niebieskiego i w mniejszym stopniu czerwonego zostają wzbudzone i przyczyniają się do powstawania wysoce reaktywnych wolnych rodników tlenu, toksycznych dla bakterii.
DZIAŁANIE PULSUJĄCEGO POLA MAGNETYCZNEGO.
Każdy organizm, w tym i ludzki, jest konglomeratem wielu struktur biologicznych o wielu różnych właściwościach fizycznych. Funkcjonowanie struktur biologicznych na poziomie komórkowym w dużym stopniu opiera sie na zachodzących w nich zjawiskach elektrycznych, co wynika ze specyficznej budowy komórek. W zależności od funkcji spełnianych w komórkach, różne cząsteczki organiczne charakteryzują się różnymi właściwościami.
Struktury komórek zawierają m.in.:
- jony posiadające ładunki elektryczne,
- molekuły obdarzone momentem magnetycznym,
- cząsteczki o wlaściwościach magnetycznych (ferromagnetyki, diamagnetyki, paramagnetyki),
- cząsteczki o charakterze ciekłych kryształów (np. cholesterol).
Reakcje biochemiczne wewnątrz komórek zachodzą na subtelnych, bardzo niskich poziomach energetycznych; można na nie wpływać z zewnątrz umieszczając komórki w polu magnetycznym o odpowiednich własnościach. Stwierdzono iż nawet bardzo slabe pole, o natężeniu porównywalnym z natężeniem ziemskiego pola magnetycznego, wykazuje wyraźne własności terapeutyczne, przy jednoczesnym znikomym niebezpieczeństwie efektów niepożądanych.
Aby działanie pola magnetycznego na struktury komórek było skuteczne, ważny jest dobór odpowiedniej częstotliwości pulsacji tegoż pola - tak, aby występował rezonans z pewnymi zjawiskami elektromagnetycznymi przebiegającymi w komórkach.
Podobnie jak przy naświetlaniu promieniowaniem czerwonym i podczerwonym, do modulacji pola magnetycznego zastosowano w aparacie podobne częstotliwości (tzw. częstotliwości Nogiera).
Jak pulsujące pole magnetyczne działa na komórki?
Z jednej strony występuje efekt magnetomechaniczny - struktury o właściwościach ferro-, dia-, lub paramagnetycznych są przesuwane, uwięzione lub oscylują w polu magnetycznym, co ma wpływ na ich funkcjonowanie.
Z drugiej strony występuje efekt magnetodynamiczny - w przewodzących strukturach tkanek indukowane są pulsujące prądy elektryczne, a za ich pośrednictwem powstają potencjały elektryczne wpływające na przemiany biochemiczne w komórkach.
Stwierdzono iż szczególne interesujące efekty terapeutyczne można uzyskać stosując jednoczesną aplikację promieniowania świetlnego wraz z zsynchronizowanym z nim polem magnetycznym.
To synergistyczne współdziałanie obu rodzajów promieniowania elektromagnetycznego skutkuje zwiększeniem skuteczności terapii.
Doświadczalnie stwierdzono wpływ pulsującego pola magnetycznego na:
- właściwości płynów ustrojowych,
- gospodarkę elektrolitową,
- układ krwionośny, przepływ krwi,
- układ wydzielniczy,
- układ immunologiczny,
- układ kostny,
Efekty działania pulsującego pola magnetycznego na organizm:
- poprawa natlenienia komórek i krwi,
- zwiększenie wydzielania substancji działających przeciwbólowo,
- usprawnienie metabolizmu komórek, syntezy ATP, syntezy białek,
- regulacja właściwości płynów ustrojowych (krew, limfa, płyny międzykomórkowe),
- wzrost i regeneracja tkanek, gojenie ran, oparzeń, przyspieszenie zrostu kości,
- stymulacja wytwarzania tlenku azotu - polepszającego przepływ krwi i ukrwienie narządów,
- stymulacja struktur ciekłokrystalicznych (cholesterol, błony i organelle komórkowe),
- stymulacja tworzenia i regeneracji tkanki kostnej (struktury piezoelektryczne),
- działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne, przeciwstresowe,
- obniżenie ciśnienie krwi,
- regulacja przemian biochemicznych i utrzymanie homeostazy (równowagi) w organizmie.